Było już po ósmej, kiedy Irmince zdarzył się ten paskudny wypadek. Wracała właśnie od przyjaciółki, a może z wieczornych zajęć, gdy nieoczekiwanie, z niczyjej winy, po prostu całkiem przypadkiem, potrącił ją samochód. Potrącił na tyle skutecznie, że Irminka odbijając się od maski pojazdu, pofrunęła kilka metrów w górę, po czym jej ciało prasnęło z głuchym hukiem o asfalt. CZYTAJ WIĘCEJ

Jesteśmy świetni. Generalnie my, nasze towarzystwo – jesteśmy świetni. Uwielbiamy tak o sobie myśleć, jak podejrzewam każde inne towarzystwo, i chyba nie ma nic w tym złego, choć już słyszę głosy i komentarze, że tacy świetni to my nie jesteśmy. Nic bardziej błędnego. Przysięgam, że wszyscy razem do kupy jesteśmy jedyni i niepowtarzalni. Jeju, jacy jesteśmy wspaniali. Trzeba by było nas poznać, naprawdę. CZYTAJ WIĘCEJ

Państwo pozwolą, że się trochę zwierzę. Ponieważ czas świąteczno-noworoczny i się życzenia dostaje, to ja właśnie dostałam Internetem cudnej urody karteczkę świąteczną, co się na dodatek rusza i wydaje dźwięki, jeśli tylko kliknąć myszką. Karteczka jest od wielbiciela, co się od paru lat we mnie namiętnie kocha (tak twierdzi). Poznałam go kilka lat temu, w rzeczywistości nic nie mającej wspólnego z wirtualną... CZYTAJ WIĘCEJ

Drogi Święty Mikołaju, i ty, Aniołku, co w Wigilię przylatujesz do mnie, sporządzam oto listę prezentów. Nie byłam grzeczna, przyznaję, chodziłam w zimie bez czapki, paliłam dużo papierosów, łamałam przepisy drogowe, raz obraziłam policjanta, raz obraziłam się na kolegę, objadałam się spaghetti carbonare. Moja wina i nie żeby było mi wstyd, a jednak ciut. CZYTAJ WIĘCEJ

Gdyby mnie dopadło grypsko, albo cokolwiek innego przynależnego obecnym ponurym okolicznościom przyrody, to wszystko byłoby zrozumiałe, ale ja nawet nie kaszlnęłam i jeszcze chodząc do pracy czułam, albo mi się wydawało, że czuję, spojrzenia nader podejrzliwe. Bukowska snuje się enigmatycznie po korytarzach i jest jej słabo. CZYTAJ WIĘCEJ

W tym starym pudle (dysk C nazwałam trupem), w tej poczcie więcej jest niż w pamiętniku, który prowadziłam nieprzerwanie przez jakieś siedem lat od podstawówki. I nie tylko przypomina mi to chwile radosne, smutne, melancholijne i jakieś tam jeszcze żenujące, ale jak to czytam, to widzę siebie, Joasię Bukowską, przed trzema laty dajmy na to, a to z czegoś głupio ucieszoną, a to trochę jakby nostalgiczną. CZYTAJ WIĘCEJ

Muszę zacząć od sprostowania. Toteż niniejszym zaczynam: Doszło do mnie, że niektórzy moi Czytelnicy sądzą, jakobym nie była sobą, tylko inną Joanną Bukowską, mianowicie Joanną Bukowską z telewizji publicznej. Otóż – drodzy Państwo – jestem Joanną Bukowską z telewizji prywatnej. Joannę Bukowską z telewizji publicznej znam – rzec by można – z widzenia, ponieważ pokazuje ona czasem swoją twarz w telewizji publicznej – publicznie. CZYTAJ WIĘCEJ

Ilekroć człowiek weźmie do ręki jakąś gazetę (lub czasopismo), prędzej czy później na którejś tam stronie natknie się na Grupę Trzymającą Władzę. Oczywista o tak zwanej Grupie Trzymającej Władzę mówi się już od dłuższego czasu, ale ponieważ mówi się, ale nie każdy wie, o czym tak naprawdę się mówi, a ja też się zastanawiam, to pozwolą Państwo, że się pozastanawiam publicznie. CZYTAJ WIĘCEJ

No i teraz, kochane moje Panie, muszę Wam przypomnieć słynne “Przeminęło z wiatrem”, co każda/każdy to zapewne pamięta, w sensie film na pewno, ale czy książkę, ale czy zdanie ją rozpoczynające? Otóż “Przeminęło z wiatrem” zaczyna się – o ile pamięć mnie nie myli, a egzemplarza nie mam przy sobie (ale jak się to mówi no risk, no fun), kontynuujmy, zaczyna się powieść owa od słów: “Scarlett O”Hara nie była piękna”. CZYTAJ WIĘCEJ

Siedzę sobie, proszę Państwa, z jedną nogą bardziej na biurku, wcinam sobie szwajcarską czekoladę militarną i mnie nurtuje jeden problem. Czy mianowicie fakt, że teoretycznie w naszym kraju nie ma anarchii, nie zmienia faktu, że praktycznie w naszym kraju jest więcej niż anarchia. CZYTAJ WIĘCEJ

Ilekroć słyszę od jakiejś mężatej o jakiejś „tej trzeciej”, jedyne, co dochodzi do moich uszu, to słowa, że „ta trzecia” to – excusez le mot – "kurew i zdzira", która siłą i przemocą wyrwała jej biednego, bezwolnego męża, tylko nie za bardzo rozumiem, jak to się stało, że ten „biedny mąż” dał się wyrwać. Wszak żadne SB nie zmuszało go pod groźbą utraty życia do niecnych czynów. CZYTAJ WIĘCEJ

Wiadomo: najpierw wyzwalały się kobiety, a teraz spod tych wyzwolonych kobiet usiłują dać znać o sobie mężczyźni. Niepotrzebnie usiłują, bo my ich siłą rzeczy i tak zauważamy, a nawet kochamy, a nawet nam się podobają, a niektórzy nawet bardzo, niektórzy nawet jak posiwieją, i nie mają już sylwetki Apolla Belwederskiego, a niektórzy wcale nam się nie podobają, ale podobają się innym kobietom, krótko mówiąc bywa różnie, ale z całą pewnością nie jest tak, że podoba nam się kiedy piszczą, i na miłość boską, uświadommy im to wreszcie. CZYTAJ WIĘCEJ

Cóż mamy robić my intelektualiści latem, gdy nie przyświeca nam słońce, ani żaden cel? Kiedy z racji swej delikatnej substancji jakże łatwo podupadamy na duchu i zdrowiu, w gardełkach nas drapie, popuszczamy sobie krwi, w środku lipca łapiemy zimową depresję? CZYTAJ WIĘCEJ

Będę absolutnie szczera: nikt bardzo bliski mi nigdy nie umarł, śmierć mnie nie dotknęła zbyt mocno albo nawet wcale. Kiedy byłam dzieckiem umarła moja prababcia. Umarła w wyniku przytrzaśnięcia tapczanem i jest to historia prawdziwa. Prababcia ścieliła łóżko, a ponieważ łóżko, czyli tapczan, miał mniej więcej tyle lat, co prababcia, o ile w 1904 roku produkowano już tapczany – nawet jeśli nie, to niewiele mniej lat miał ów pechowy sprzęt. CZYTAJ WIĘCEJ

Jakby ktoś miał wątpliwości, czy Liga Polskich Rodzin i Młodzież Wszechpolska, oba ugrupowania z założenia dość ortodoksyjnie religijne, przestrzegają dziesięciu przykazań, a szczególnie tego, które mówi „kochaj bliźniego swego jak siebie samego”, więc gdyby ktokolwiek miał wątpliwości, to ja jestem przekonana, że owszem, że szczególnie tego przykazania przestrzegają jak najbardziej, kochają bliźniego swego dokładnie tak jak siebie samego, to znaczy wcale. CZYTAJ WIĘCEJ

Fakt, że żyjemy w świecie absurdu, jest jasny jak słońce w maju, a ponieważ maj był wyjątkowo pochmurny w tym roku, a nawet śnieg spadł na Kasprowym Wierchu i o mało nie pojechałam na narty, to tym bardziej nic mnie już nie zdziwi. CZYTAJ WIĘCEJ

No i proszę, co się porobiło. Nagle się okazało, że student ma żołądek, który - o zgrozo - w dobie pędzącego (za przeproszeniem) kapitalizmu, musi czymś napełnić. Może i dalej napełnia jajecznicą z nędznego baru, ale już napełnia dużo bardziej pragmatycznie, pilnie bacząc, by przy okazji nie przegapić staży i praktyk w tych wielkich i strasznych firmach, do których bez krawata cię nie wpuszczą, a jak go co niektórzy ciągną na wódeczkę, to piszczy, że musi poćwiczyć mowę ciała i machnąć kilka listów motywacyjnych. CZYTAJ WIĘCEJ

Wszystko jest kwestią negocjacji. Weszliśmy właśnie oto, proszę Państwa, do tak zwanej Unii Europejskiej. To znaczy niektórzy weszli, inni wkroczyli, a ja właściwie wjechałam, to znaczy, aby zachować ścisłość, właśnie wjeżdżam, bo piszę siedząc w pociągu, a żeby być jeszcze bardziej ścisłą, to piszę, leżąc w pociągu, bo jest to pociąg nocny z miejscami leżącymi i one są naprawdę leżące, bo nie sposób na nich usiąść i niech się Państwo pomodlą, żeby mi starczyło w tym laptopie cholernej baterii. CZYTAJ WIĘCEJ

Niezmiennie mnie zadziwia, że moja rodzina uczyniła mnie głową rodziny, że moja Mateczka zasięga u mnie rady w sprawach istotnych, że spoczywa na mnie odpowiedzialność, że rachunki przychodzą na moje nazwisko i ja je nawet czasem płacę i takie tam. Niezmiennie mnie zadziwia, że mi ludzie całkiem poważni proponują pracę i naprawdę wierzą, że ja się do niej nadaję. CZYTAJ WIĘCEJ

Jeżeli – bądźmy wszak na czasie – prawdziwego mężczyznę poznaje się po tym, jak kończy, to ja bym właściwie chciała wiedzieć - jak, bo przez cały czas odkąd te słowa skrzydlate wydostały się z paszczy premiera Millera, i dostały własnych nóżek, podobnie jak „nie chcem, ale muszem” Wałęsy, nie mogłam dojść do sedna rzeczonego problemu. O ile mi wiadomo z mojego doświadczenia – prawdziwego mężczyznę poznaje się po tym, jak zaczyna. Nikt – powtarzając ten ucieszny bon mocik – jakoś nie zwrócił na to uwagi. CZYTAJ WIĘCEJ